در سطح منطقه‌ای، اتحادیه اروپا با سیاست‌های حمایتی و کمک‌های مالی دولتی به دنبال تسریع پروژه‌های فولاد سبز است، در حالی که ایالات متحده با ارائه مشوق‌های مالیاتی و کمک‌های بلاعوض بر توسعه فناوری هیدروژن و جذب کربن تمرکز دارد. چین نیز در حال افزایش ظرفیت تولید هیدروژن خود است، اما همچنان برای تولید آهن اسفنجی به منابع فسیلی متکی است.
برای کاهش انتشار آلاینده‌ها، صنعت فولاد به روش‌هایی مانند تزریق هیدروژن یا زیست‌توده به کوره‌ها، بازیافت گازهای خروجی و افزایش استفاده از کوره‌های قوس الکتریکی روی آورده است. با این حال، این اقدامات به عنوان راه‌حل‌های موقت در نظر گرفته می‌شوند و سرمایه‌گذاری‌ها بر فناوری‌های نوین تولید فولاد سبز همچنان در حال افزایش است.
در میان مشتریان صنعت فولاد، بخش خودروسازی با اجرای مقررات سختگیرانه‌تر برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و استفاده از مواد بازیافتی، پیشتاز استفاده از فولاد پایدار است. افزایش هزینه تولید خودرو با استفاده از فولاد سبز تنها ۱۰۰ تا ۲۰۰ دلار به ازای هر خودرو برآورد شده که صنعت خودروسازی قادر به جبران آن است. در مقابل، صنایع ساخت و ساز، تجهیزات صنعتی و کشتی‌سازی، سرعت کمتری در این زمینه از خود نشان داده‌اند.
چالش‌های اصلی توسعه فولاد سبز به هزینه بالای هیدروژن و ظرفیت محدود آن مربوط می‌شود. قیمت هیدروژن سبز در اروپا اغلب از ۶ یورو به ازای هر کیلوگرم فراتر می‌رود، که باعث تردید در سرمایه‌گذاری تولیدکنندگان فولاد شده است. همچنین، هزینه بالای تجهیزات مانند الکترولیزر و نبود حمایت کافی از سوی دولت‌ها از دیگر عوامل کندی رشد صنعت فولاد سبز محسوب می‌شود.
با این وجود، شرکت‌های بزرگ فولاد جهان میلیاردها دلار به تحقیق و توسعه در زمینه فناوری‌های مبتنی بر هیدروژن اختصاص داده‌اند. انتظار می‌رود تا اواسط دهه ۲۰۳۰، ظرفیت تولید فولاد با قابلیت استفاده از هیدروژن به حدود ۱۰۰ میلیون تن برسد، اگرچه بسیاری از این پروژه‌ها در مراحل اولیه ممکن است از گاز طبیعی به جای هیدروژن استفاده کنند. به گفته کارشناسان، کاهش هزینه‌های هیدروژن و تجهیزات مرتبط می‌تواند تقاضا برای فولاد سبز و هیدروژن را در سال‌های آینده افزایش دهد.